Van piemel tot piranha

Wat moet een organisatie ontwikkelaar met een beeldend kunstenaar? Als ik dit vertel in organisaties wordt veelal gedacht dat ze dan moeten gaan team builden met pottenbakken of schilderen, maar dat doet mijn samenwerking met een kunstenaar behoorlijk te kort!

De samenwerking met een kunstenaar is de samenwerking tussen de linker en rechter hersenhelft, met iemand die anders kijkt:

• Een kunstenaar gebruikt creativiteit om van ‘niets’ “iets” te maken,

…en dan met andere ideeën of materialen.

• Een kunstenaar legt vaak de vinger op een zere plek en maakt dit dan zichtbaar,

…alleen voor die ogen die daarvoor open staan.

• Een kunstenaar kan nieuw licht laten schijnen op organiseren

…waardoor innovatieve inzichten ontstaan.

We staan voor een tijdperk waarbij de samenwerking van de linker- met de rechterhersenhelft veel op kan leveren en zoals beschreven in ‘warmer organiseren’ de crisis kan overwinnen.

De masculiene (lees: linkerhersenhelft) invloed overheerst in onze maatschappij en organisaties. Maar: de beweging naar meer feminiene invloed (lees: rechterhersenhelft) is ingezet.

Wat ik interessant vind, is het verschil tussen de linker- en de rechterhersenhelft. In deze blog een waargebeurd verhaal, een verhaal dat bij mij van alles oproept, maar vooral bevestigt dat het inzetten van de rechterhersenhelft letterlijk en figuurlijk enorm veel oplevert.

Van piemel tot piranha

Er waren eens een wethouder, een gemeente, een projectleider, een aannemer met werknemers en een heleboel inwoners van een dorp. Op een dag werd er in het dorp een nieuw fietspad aangelegd door de aannemer, aangestuurd door een projectleider. Het nieuw aangelegde fietspad was goed afgezet, zodat er niemand overheen kon rijden tijdens het indrogen van het beton. De projectleider en aannemer gingen die avond tevreden naar bed, want ze hadden weer een klus afgerond.

Ondertussen had de wethouder bedacht hoe mooi het zou zijn om langs het fietspad een kunstwerk te zetten. Het fietspad had tenslotte een belangrijke functie in het dorp en de bewoners hadden zich flink ingespannen om het fietspad te realiseren. Zo nam de wethouder contact op met een plaatselijke kunstenaar en vroeg: “Wil jij eens gaan kijken bij het fietspad wat je ervan vindt? Dan bespreken we dit morgen onder genot van een kop koffie”.

En zo geschiedde, de kunstenaar pakte haar fiets en ging de dag nadat het fietspad af was, kijken. Maar wat zag zij tot haar schrik? In het fietspad waren 2 grote piemels gekerfd, waarschijnlijk toen het beton nog zacht was, maar nu was het niet meer weg te halen. Enkele burgers voelden zich blijkbaar ‘aangetrokken’ tot dit fietspad en zij hadden er reeds zelf een kunstwerk van gemaakt. Echter, niet iedereen ervoer dit als een meerwaarde en zeker niet de bewoners met hun huis aan het fietspad, die nu 2 piemels recht voor hun deur hadden.

De projectleider had het ondertussen ook gezien en baalde er flink van. Dit zou de gemeente € 15.000,- gaan kosten (en uiteindelijk dus ook de inwoners van het dorp). Ware het niet dat daar de kunstenaar was die een briljant idee had om van die € 15.000,- hoogstens € 5.000,- te maken en daarmee het kunstwerk te doen ontstaan. Ze zou van de 2 piemels 2 zwemmende piranha’s kunnen maken en daarbij van het fietspad een vissenpad kunnen maken, gelijk een leuke naam.

Direct heeft de kunstenaar de projectleider gebeld, die was lyrisch over haar idee. Tegelijkertijd zei hij ook dat de volgende morgen vroeg al was ingepland om de afstotende ‘versiering’ weg te halen. Maar hij zou er alles aan doen om haar plan door te voeren. En dat heeft hij gedaan, tot laat in de nacht is hij bezig geweest om betrokken partijen te benaderen en te overtuigen van dit briljante, veel minder kostende, idee.

Helaas, de piranha’s hebben het leven niet gezien. Aangezien de aannemer verantwoordelijk was voor het werk had hij zich hiervoor verzekerd. De verzekering kon niet meegaan in dit sympathieke plan, omdat zij bang waren dat er teveel misbruik van gemaakt zou worden in de toekomst. Want, zou je een mooi kunstwerk willen; beschadig dan je verse beton….of zoiets.

Dus, hoe vreemd het ook klinkt: het idee kreeg geen doorgang, wat werd betreurd door alle betrokkenen.

Wanneer je onze maatschappij als een grote portemonnee beschouwd, zou het ons € 10.000 hebben gescheeld. Maar ‘out of the box’ oplossingen bedenken, bleek op deze schaal (nog) een brug te ver. Jammer! Proces en regels lijken hier belangrijker dan samen een oplossing zoeken. In de wereld waarin we nu leven is creativiteit een belangrijke factor in het nemen van de juiste beslissingen.

P.S. Er is alsnog een mooi (bescheiden) kunstwerk bij het fietspad geplaatst (over de kosten zullen we het niet hebben😉).

Boekinspiratie: A Whole New Mind: Why Right-brainers Will Rule the Future (Daniel H. Pink)